Opinie naszych użytkowników
Pragnę serdecznie podziękować za wspaniałe pomysły i ciekawe materiały z których korzystam już od jakiegoś czasu w pracy z dziećmi. Wasza strona jest po prostu fantastyczna(...)
Agnieszka K.
Wczoraj byłam bezradna jak pomóc mojemu dziecku w nauce tabliczki mnożenia. A dzisiaj jestem szczęśliwa, że dzięki Pani pomocy, mojemu dziecku udało się ruszyć z miejsca.
Beata z Łodzi
Bardzo często korzystam z serwisu SuperKid.pl... Jest świetny, kapitalny, rozwija wyobraźnię, kreuje osobowość, rozwija zainteresowania :) Dziękuję.
Elżbieta J., mama i nauczycielka
Czytaj inne opinie »
W 2020 r. SuperKid.pl otrzymał
NAGRODĘ GŁÓWNĄ
w konkursie
ŚWIAT PRZYJAZNY DZIECKU,
w kategorii: Internet.
Organizatorem konkursu jest:
Komitet Ochrony Praw Dziecka.
Chcę wiedzieć więcej - MRÓWKI
Oto odpowiedzi do quizu:
Trzema.
Cechą charakterystyczną wszystkich owadów jest posiadanie sześciu odnóży, ale podczas chodzenia tylko trzy z nich dotykają jednocześnie podłoża. Większość owadów porusza się, przestawiając naprzemiennie trójki swoich odnóży: lewe przednie, prawe środkowe i lewe tylne są przesuwane do przodu razem, a następnie prawe przednie, lewe środkowe i prawe tylne. Ten sposób poruszania się umożliwia osiągnięcie dużych szybkości i jednocześnie pozwala tym małym zwierzętom na utrzymanie równowagi.
Bardzo wyrośnięte samice.
Żołnierze u mrówek są samicami. Strzegą one wejść do mrowiska, by żaden nieproszony gość się do niego nie dostał. By móc skutecznie bronić swojego domu, wyposażone są one w parę bardzo silnych żuwaczek – trójkątnych odnóży gębowych, które są poruszane silnymi mięśniami i przypominają swoim działaniem połączenie nożyczek i kleszczy. Żuwaczki są tak silne, że bez problemu mogą przeciąć na pół ciało nieuważnego owada lub zostawić niewielką ranę w skórze innych zwierząt.
Dodatkowo wszystkie mrówki są wyposażone w kwas mrówkowy – silnie drażniącą substancję, którą wystrzeliwują z odwłoków zaraz po ugryzieniu żuwaczkami. Nie tylko mrówki produkują kwas mrówkowy - ta substancja jest bardzo rozpowszechniona w przyrodzie. Za jej sprawą czujemy np. pieczenie po kontakcie z liśćmi pokrzywy.
Mrówki opiekują się koloniami innych owadów.
Mrówki znane są ze współpracy ze znanymi szkodnikami roślin – mszycami. Mszyce odżywiają się sokami roślinnymi, które wysysają za pomocą długich rureczek, powodując uszkodzenia łodyg. Soki roślinne zawierają duże ilości cukru, którego nadmiar mszyce wydalają w postaci słodkich kropelek. Mrówki zaś przepadają za słodyczami! Mszyce oddają mrówkom wydzielany przez siebie słodki płyn, a mrówki w ramach wdzięczności stają się ich strażnikami. Ta współpraca jest tak silna, że dochodzi nawet do sytuacji, w której mrówki przenoszą swoje żywicielki z jednej rośliny na drugą, gdy zabraknie im pokarmu. Mrówki bronią swoich stad mszyc przed atakami drapieżnych owadów, np. biedronek. Potrafią także hodować jaja mszyc w swoich gniazdach, by zapewnić sobie nowe pokolenia tych owadów.
Taką współpracę między dwoma organizmami nazywamy symbiozą. W świecie zwierząt jednak wiele zależności jest zmiennych: gdy mrówki potrzebują cukru, opiekują się mszycami i bronią ich przed drapieżnikami. Kiedy jednak w diecie mrówek brakuje białka, mszyce stają się dobrym jego źródłem i zostają przez mrówki zjedzone. Współpraca z mrówkami jest więc dość ryzykowna!
Mrówkolew.
Mrówki padają ofiarą mrówkolwa. Nie jest to prawdziwy lew znany z Afryki, ale gatunek owada, którego postać dorosła przypomina ważkę. Larwa mrówkolwa jest bezskrzydła, dość krępa i posiada olbrzymie żuwaczki, służące do chwytania i miażdżenia pokarmu. Tworzy ona bardzo charakterystyczne, niewielkie dołki w piasku o kształcie lejka, na których dnie zagrzebuje się i czyha na przechodzące mrówki. Gdy mrówka wpadnie do dołka, mrówkolew błyskawicznie porywa swoją ofiarę i obezwładnia ją. Znany jest także z tego, że ostrzeliwuje przechodzące obok mrówki ziarenkami piasku, by spowodować ich ześlizgnięcie się do dołka.
Wszystkie osobniki w kolonii zapadają w hibernację.
Mrówki zimują całymi rodzinami. Jesienią intensywnie odżywiają się i przybierają na wadze, by móc przetrwać długie zimowe miesiące bez jedzenia. Zwykle w okresie października lub listopada, kiedy niskie temperatury uniemożliwiają mrówkom normalną aktywność, owady te schodzą w głęboko położone komory mrowiska i zapadają w hibernację. Inne mrówki, które swoich gniazd nie zakładają na ziemi, mogą spać pod korą drzew lub pod kamieniami.
Wiosną, w marcu lub kwietniu, pierwsze robotnice wychodzą na powierzchnię i ogrzewają się w promieniach słońca, a następnie wracają w głąb mrowiska. Stopniowo coraz więcej mrówek przemieszcza się na powierzchnię i z powrotem, transportując w ten sposób ciepło i przyspieszając powrót do aktywności całej rodziny.
Robotnice mrówek mogą żyć maksymalnie 3 lata, a królowe 20 lat.
Długość życia mrówek zależy od gatunku, ale robotnice zawsze żyją krócej niż królowe. Robotnice mrówek mieszkających w Polsce mogą żyć maksymalnie 3 lata, a ich królowe żyją nawet sześciokrotnie dłużej (do 20 lat). Zazwyczaj jednak długość życia robotnic nie przekracza kilku miesięcy. Najkrócej zaś w koloniach mrówek żyją samce – tylko kilka tygodni. Rekord długości życia należy do królowej gatunku o nazwie hurtnica czarna, która żyła 29 lat w warunkach laboratoryjnych.
Za pomocą zapachów.
Mrówki porozumiewają się ze sobą za pomocą wydzielanych substancji zapachowych, które nazywają się feromonami. Termin ten pochodzi od słowa greckiego oznaczającego „przekazywać” i „pobudzać”. Gdy robotnica mrówki znajdzie obfite źródło pokarmu, biegnie z powrotem do mrowiska, ciągnąc za sobą ślad zapachowy substancji, która wydobywa się z jej odwłoka. Kiedy dotrze do swoich sióstr, zwraca ich uwagę, dotykając je czułkami i zachęcając do podążania za nią lub zapachem, który zostawiła. W ten sposób cała kolonia organizuje się, by zebrać jak najwięcej pokarmu i przetransportować go do mrowiska.
Podobnie jest, gdy mrówcze gniazdo zostaje zaatakowane przez drapieżnika. Robotnice, które pierwsze dotrą na miejsce napaści, wydzielają zapach alarmowy, który inne robotnice odbierają za pomocą czułków. W ten sposób cala kolonia organizuje odparcie ataku lub zaczyna szybko przenosić jaja i larwy w inne miejsce, by uchronić je przez zjedzeniem.
Mrówki są niejadalne.
W niektórych częściach świata mrówki uważane są za przysmak! W Meksyku jaja dwóch gatunków mrówek są dodawane do potraw, a cena za te owady dochodzi do 450 złotych za kilogram, ponieważ występują one sezonowo i są trudne do znalezienia. W Kolumbii od wieków pewne gatunki mrówek są pieczone i spożywane w całości przez ludzi. Podobnie jest w Indiach i Tajlandii, w których mrówki oraz ich jaja dodawane są do sałatek.
Oprócz tego, w niektórych krajach Ameryki Południowej i Afryki, pewne gatunki mrówek są używane do zszywania ran – łapiąc swoimi żuwaczkami za brzegi rany, zbliżają jej krawędzie do siebie, stanowiąc rodzaj szwu.
Mrówki są bardzo starą grupą owadów. Wywodzą się one od os, z którymi są blisko spokrewnione. Pojawiły się na Ziemi już około 130 milionów lat temu, a więc żyły też w czasach, gdy na naszej planecie występowały dinozaury.
Wszelkie prawa do zdjęć są zastrzeżone.